nieuws
Radioserie verslaafden: streven naar "huisje, boompje, beestje"
26 juni 2009, 16:51 • 6 minuten leestijd
ROTTERDAM - Rotterdam heeft vrijwel alle dak- en thuislozen van straat gehaald. Van de 2900 inwoners die een zwervend bestaan hebben geleid, hebben er inmiddels 2700 een dak boven het hoofd.
In de helft van de gevallen is het ook gelukt een geregeld leven te krijgen door intensieve begeleiding bij de verslaving, het helpen met afkicken en het vinden van werk en andere activiteiten.
Uit een serie portretten die op Radio Rijnmond wordt uitgezonden blijkt dat vrijwel alle verslaafden eenzelfde doel nastreven: “huisje, boompje, beestje”. De behoefte aan een alledaags leven, met een woning, werk en een gezin, was de belangrijkste drijfveer om de verslaving af te zweren of onder controle te krijgen.
Aflevering 1: Peter
Peter (48) uit Dordrecht had een eigen bedrijf in dakbedekking, toen het misging. “Ik werkte steeds harder, wel zeven dagen in de week. Door de stress ben ik gaan drinken. Op het laatst dronk ik anderhalve fles wodka per dag. Ik was niet meer dronken te krijgen”.
De omslag kwam toen Peter bijna van het dak viel. “Ik ben toen thuis gaan zitten en dat duurde steeds langer. Drie weken, vier weken. Ik zag het niet meer zitten en ben toen naar de Bouman gegaan”.
De instelling voor verslavingszorg hielp hem niet alleen zijn alcoholverslaving onder controle te krijgen. Er werd ook een belangrijke diagnose gesteld: Peter had ADHD. “Ik bleek te drinken om rustig te worden. Door de behandeling voor ADHD had ik de fles niet meer nodig”.
Via Bouman GGZ heeft de Dordtenaar nu ook werk gevonden bij “Opnieuw & Co”, waar tweedehands kleren, meubels en fietsen worden opgeknapt en verkocht. “Nog maar kort geleden liep ik met twee boodschappentassen van Bas van der Heijden rond. Dat was alles wat ik had. Nu heb ik werk en ik zit in ene beschermde woonvorm. Het is voor mij de hemel”.
Peter is lid geworden van een gereformeerd kerkgenootschap. “Daar helpen ze me ook geweldig. Binnenkort ga ik voor een paar maanden voor de kerk naar Afrika. Dan ga ik ook nog eens goed over mijzelf nadenken”.
Aflevering 2: Charley Charley (39) uit Rotterdam had eigenlijk een hekel aan drugs. Maar door vrienden kwam hij er toch mee in contact. “Zij handelden erin en ik ging meedoen. Vooral in Arnhem verdienden we goed. Duitse klanten kochten hele partijen op. Toen ben ik ook gaan gebruiken”. Inmiddels is hij al ruim 20 jaar verslaafd aan heroïne en cocaïne. Twee keer per dag gaat hij naar de Hoornbrekersstraat in Rotterdam om zijn heroïneshot te halen. Hij is één van de deelnemers van het medische project dat daar al vele jaren loopt. Charley heeft lange tijd over straat gezworven. “Ik heb overal geslapen. Bijvoorbeeld bij station Blaak. In de tunnel was het warm en droog. Alleen werd je wel elke keer wakker als er een trein voorbij kwam”. Sinds drie jaar heeft hij een permanent dak boven het hoofd: het Intensief Beschermd Wonen aan de Willem Schürmanstraat. Het is één van de “IBW’s” van Bouman, waar chronisch verslaafden 24 uur per dag begeleiding kunnen krijgen. Ze slapen er, eten gezamenlijk, voeren vaste taken uit in de huishouding en krijgen betaald werk aangeboden Uiteindelijke doel: doorstromen naar een zelfstandige woning. Charley: “Over tien jaar hoop ik van de drugs af te zijn en een gezinnetje te hebben. Dat is wat ik wil: huisje, boompje, beestje”. Aflevering 3: Jessica Jessica (21) uit Rotterdam begon in haar tienerjaren te blowen. “Al mijn vrienden blowden en ik vond het eerst normaal. Maar toen ik drie jaar lang gebruikte en niet meer zonder kon, wist ik: ik ben verslaafd”. Jessica zegt dat zij in die periode opgesloten zat in haar eigen wereldje. “Door het vele blowen raak je toch versuft, het praten gaat moeizamer. Ik brak mijn studies ook steeds af omdat ik liever in een coffeeshop zat”. Gesprekken met de huisarts en een medewerker van Bouman brachten haar op een ander spoor. “Ik ben hardleers. Ik moet het hebben van de feiten. De meeste impact maakte het verhaal dat softdrugs je hersenen aantasten. Daar komt bij: als je wat ouder wordt ga je denken aan een gezinnetje. Ik wil geen moeder zijn die zit te blowen”. De meest radicale stap voor Jessica was het afzweren van haar vriendenkring. “Ik moest weg uit dat wereldje, van de mensen in de coffeeshop die ik elke dag zag en die ik mijn vrienden noemde. Nu heb ik echte vrienden en die blowen geen van allen”. Ze begon weer met studeren en werkt inmiddels in de gehandicaptenzorg. “Als ik nu in een dip zit neem ik een lolly. Daar kan je dan wel weer dikker van worden, maar dan is wel de eerste stap gezet…” Aflevering 4: Harold Harold (37) heeft zijn roots liggen in Drenthe, maar na problemen met zijn vader ‘vluchtte’ hij naar de grote stad, naar Rotterdam. Zijn drankprobleem, dat hij al had, werd daarop alleen maar groter. “Ik zat tegen alcoholvergiftiging aan”, zegt hij. Het zwervende bestaan in de stad putte zijn lichaam uit. Op eigen houtje besloot hij hulp te zoeken. Een tabletje, dat misselijkheid veroorzaakt bij het drinken, werkte goed. De begeleiding bij het Centrum voor Dienstverlening in Rotterdam bracht zijn leven weer op orde. “Ik heb niet alleen een eigen huis, ik heb ook mijn oude beroep weer opgepakt: stratenmaker. Ik zeg wel eens: vroeger sliep ik op straat, nu maak ik ze”. Harold heeft de alcohol niet volledig afgezworen. “Als collega’s met mij naar een café willen na afloop van het werk, ga ik gewoon mee. Dan drink ik een glas of twee, drie. Dat kan, want ik heb het drinken onder controle”. Aflevering 5: Simon Simon (23) uit Dordrecht begon op jonge leeftijd met blowen. Het opgroeien in een dorp als Heerjansdam speelde een rol: “Er was weinig te beleven en dan ga je rotzooi trappen. Ik was sowieso een moeilijk mannetje dat wel van knokken hield”. Toen hij tijdelijk bij familie in Enschede ging wonen, kwamen er xtc-pillen bij en weer later, terug in Heerjansdam was het cocaïne dat de klok sloeg. “Ook in die tijd werkte ik gewoon door. Ik heb een goede baan in de commerciële sector. Maar op mijn werk merkten ze niets omdat ik pas begon als ik thuiskwam”. De ommekeer kwam, zoals zo vaak, door de liefde. “Ik kreeg een vriendin en ging toekomstplannen maken. Toen dacht ik: ik wil straks niet leven met mijn kind in de arm en een snuifje in de neus”. Bij Bouman leerde Simon dat zijn cocaïnegebruik te maken had met zijn ADHD. “Ik word rustig door coke. Dan ben ik in staat mij te concentreren en een boek te lezen”. Hij zegt nu op de goede weg te zijn. “Af en toe gebruik ik nog wel, maar ik heb alles nu op een rijtje. Ik vind het ook belangrijk om mijn verhaal te doen, om te laten zien dat er onder de jeugd veel meer drugs worden gebruikt dan veel mensen denken”. Foto: ex-alcoholicus Harold, aan het werk als stratenmaker.
Aflevering 2: Charley Charley (39) uit Rotterdam had eigenlijk een hekel aan drugs. Maar door vrienden kwam hij er toch mee in contact. “Zij handelden erin en ik ging meedoen. Vooral in Arnhem verdienden we goed. Duitse klanten kochten hele partijen op. Toen ben ik ook gaan gebruiken”. Inmiddels is hij al ruim 20 jaar verslaafd aan heroïne en cocaïne. Twee keer per dag gaat hij naar de Hoornbrekersstraat in Rotterdam om zijn heroïneshot te halen. Hij is één van de deelnemers van het medische project dat daar al vele jaren loopt. Charley heeft lange tijd over straat gezworven. “Ik heb overal geslapen. Bijvoorbeeld bij station Blaak. In de tunnel was het warm en droog. Alleen werd je wel elke keer wakker als er een trein voorbij kwam”. Sinds drie jaar heeft hij een permanent dak boven het hoofd: het Intensief Beschermd Wonen aan de Willem Schürmanstraat. Het is één van de “IBW’s” van Bouman, waar chronisch verslaafden 24 uur per dag begeleiding kunnen krijgen. Ze slapen er, eten gezamenlijk, voeren vaste taken uit in de huishouding en krijgen betaald werk aangeboden Uiteindelijke doel: doorstromen naar een zelfstandige woning. Charley: “Over tien jaar hoop ik van de drugs af te zijn en een gezinnetje te hebben. Dat is wat ik wil: huisje, boompje, beestje”. Aflevering 3: Jessica Jessica (21) uit Rotterdam begon in haar tienerjaren te blowen. “Al mijn vrienden blowden en ik vond het eerst normaal. Maar toen ik drie jaar lang gebruikte en niet meer zonder kon, wist ik: ik ben verslaafd”. Jessica zegt dat zij in die periode opgesloten zat in haar eigen wereldje. “Door het vele blowen raak je toch versuft, het praten gaat moeizamer. Ik brak mijn studies ook steeds af omdat ik liever in een coffeeshop zat”. Gesprekken met de huisarts en een medewerker van Bouman brachten haar op een ander spoor. “Ik ben hardleers. Ik moet het hebben van de feiten. De meeste impact maakte het verhaal dat softdrugs je hersenen aantasten. Daar komt bij: als je wat ouder wordt ga je denken aan een gezinnetje. Ik wil geen moeder zijn die zit te blowen”. De meest radicale stap voor Jessica was het afzweren van haar vriendenkring. “Ik moest weg uit dat wereldje, van de mensen in de coffeeshop die ik elke dag zag en die ik mijn vrienden noemde. Nu heb ik echte vrienden en die blowen geen van allen”. Ze begon weer met studeren en werkt inmiddels in de gehandicaptenzorg. “Als ik nu in een dip zit neem ik een lolly. Daar kan je dan wel weer dikker van worden, maar dan is wel de eerste stap gezet…” Aflevering 4: Harold Harold (37) heeft zijn roots liggen in Drenthe, maar na problemen met zijn vader ‘vluchtte’ hij naar de grote stad, naar Rotterdam. Zijn drankprobleem, dat hij al had, werd daarop alleen maar groter. “Ik zat tegen alcoholvergiftiging aan”, zegt hij. Het zwervende bestaan in de stad putte zijn lichaam uit. Op eigen houtje besloot hij hulp te zoeken. Een tabletje, dat misselijkheid veroorzaakt bij het drinken, werkte goed. De begeleiding bij het Centrum voor Dienstverlening in Rotterdam bracht zijn leven weer op orde. “Ik heb niet alleen een eigen huis, ik heb ook mijn oude beroep weer opgepakt: stratenmaker. Ik zeg wel eens: vroeger sliep ik op straat, nu maak ik ze”. Harold heeft de alcohol niet volledig afgezworen. “Als collega’s met mij naar een café willen na afloop van het werk, ga ik gewoon mee. Dan drink ik een glas of twee, drie. Dat kan, want ik heb het drinken onder controle”. Aflevering 5: Simon Simon (23) uit Dordrecht begon op jonge leeftijd met blowen. Het opgroeien in een dorp als Heerjansdam speelde een rol: “Er was weinig te beleven en dan ga je rotzooi trappen. Ik was sowieso een moeilijk mannetje dat wel van knokken hield”. Toen hij tijdelijk bij familie in Enschede ging wonen, kwamen er xtc-pillen bij en weer later, terug in Heerjansdam was het cocaïne dat de klok sloeg. “Ook in die tijd werkte ik gewoon door. Ik heb een goede baan in de commerciële sector. Maar op mijn werk merkten ze niets omdat ik pas begon als ik thuiskwam”. De ommekeer kwam, zoals zo vaak, door de liefde. “Ik kreeg een vriendin en ging toekomstplannen maken. Toen dacht ik: ik wil straks niet leven met mijn kind in de arm en een snuifje in de neus”. Bij Bouman leerde Simon dat zijn cocaïnegebruik te maken had met zijn ADHD. “Ik word rustig door coke. Dan ben ik in staat mij te concentreren en een boek te lezen”. Hij zegt nu op de goede weg te zijn. “Af en toe gebruik ik nog wel, maar ik heb alles nu op een rijtje. Ik vind het ook belangrijk om mijn verhaal te doen, om te laten zien dat er onder de jeugd veel meer drugs worden gebruikt dan veel mensen denken”. Foto: ex-alcoholicus Harold, aan het werk als stratenmaker.
