ARCHIEF RIJNMOND 7 nov 2021 - Vechten

Ik heb dat vaker, dat ik iets droom en dat de beweging die daarbij hoort als het ware door mijn slaapblokkade heen breekt.

Dan geef ik mijn nachtkastje een lel. Of ik knijp mijn vrouw bijna fijn. Ik heb ’s nachts ook een keer zo hard tegen de muur van een hotelkamer geschopt dat ik een botje in m’n linkervoet brak.

Meestal schrik ik al tíjdens zo’n actie wakker, maar te laat om die nog te stoppen. En na de uithaal probeer ik dan de hele aanloop te reconstrueren. Wat ging er nou vooraf aan mijn drieste klap of schop?

Zulke nachtelijke escapades brengen ook de herinnering boven aan de schaarse keren dat ik in werkelijkheid heb gevochten. Of klappen heb gekregen.

De eerste keer staat me nog goed bij.

Het was op de speelplaats van de lagere school in Warnsveld, waar ik drie jaar met mijn ouders heb gewoond. Ik liep op een klasgenootje af, Marcel Baatsen, ik zal zijn naam nooit vergeten, die duidelijk getergd was. Het zou best kunnen dat ik hem pestte, met wat andere jochies. Zodra ik voor hem stond haalde hij uit. Een vuist zo midden in mijn gezicht, op mijn neus. Ik was verbijsterd. Dat iemand dat dééd. Hoe ik heb gereageerd weet ik niet meer. Goeie kans dat ik te verbouwereerd was om überhaupt te reageren.

Een tweede ‘conflict’, jaren later, op de middelbare school in Schiedam, liep ook niet zonder meer goed af. Er was iets tussen mij en, alweer, een klasgenoot. Paul Waser. Ook een naam die me altijd bij zal blijven. Mijn zelfbeheersing liet me in de steek en tijdens een confrontatie op de gang voor een lokaal haalde ik uit om hem een oplawaai te verkopen.

Alleen: dat deed ik zoals je dat acteurs in films ziet doen. Relatief langzaam met je arm in de lucht naar achteren en dan een knal uitdelen. In films lijkt het slachtoffer te wachten op de klap. Zo niet Paul Waser. Lang voordat mijn vuist ook maar in de buurt van zijn gezicht was gekomen, had ik zelf al een stomp te pakken.

Leermomentje.

Film is geen werkelijkheid.

En als je helemaal geen vechtersbaas bent, kun je beter geen gevecht beginnen.

Nadat ik dat kussen van de week had gemaltraiteerd bleef ik nog een tijdje op mijn rug liggen nadenken.

Ik dacht na over hoe dat toch kan. Dat overdag, in de ‘werkelijkheid’, de drempel voor mij om over te gaan tot geweld héél hoog is - ik ben ook niet zo snel boos - maar dat er ’s nachts met enige regelmaat iets anders over mij komt.

Hoe kan dat?

Een antwoord bleef uit.

Wel verscheen Paul Waser voor mijn geestesoog. Hij smolt samen met mijn kussen. En ik dacht: als die scène waardoor ik mezelf daarnet wakker heb gestompt écht was geweest, had mijn kussen mij waarschijnlijk allang te grazen genomen voordat ik zelf kon uithalen.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je - John Verkroost

2. Eins, zwei, drei, vierteltakt - Ocobar
3. Over wiegeliederen - Mike Boddé & Matangi Kwartet

LOUIS & HEINTJE DAVIDS
4. De geboorte van Jantje - Piet Römer
5. ’t Is waar - Heintje Davids
6. Momenten met prominenten - Frans van Dusschoten

7. Autumn leaves - Windmill Bigband
8. Wintersport & Aerobic - The Three Jacquets

AANKONDIGINGEN
9. Americana - Metropole Orchestra Big Band

10. Barefootin’ - Ocobar